Bugün İlk Defa 1 Umut

Bugün ilk defa 1 umut var içimde,

Hani o renkli bloglarımız var ya, o twitter hesapları hep güzel şeyleri yazdığımız, dışarıdan okuyunca herkesin hayatını parlak gösteren... Hah işte bugün çok işler başardı o hesaplar... İş yerinde ancak öğleden sonra twitter`a bakmaya fırsat bulabildim ve girdiğim andan beri ayıramıyorum gözlerimi. 

Yazılanlar, fotoğraflar, yaşananlar... Önce gözlerim doldu, sonra küfür etme isteği falan derken, 1 umut var şimdi içimde... İnsanların twitter`dan tek yürek olmasını görmek muhteşem. Bir yandan yapılan çirkinlikler artıyor, bir yandan direniş...

"Ve cellat uyandı bir gece, dedi tanrım bu ne zor bilmece, öldükçe çoğalıyor adamlar. Ben tükenmekteyim öldürdükçe..."

dipnot: Konu yeşili, ağacı avm`yi çoktan aşmış olsa da;

avm`lerin tarihi yoktur, ruhu yoktur, dünya şehirlerinde en önemli alışveriş mekanları avmler değil, caddeler, sokaklardır. avm`lerde zamanın nasıl geçtiğini anlamazsınız, dışarıya çıkarsınız "ne zaman hava kararmış?" dersiniz, zaman mefhumunuzu yitirirsiniz çünkü avm`lerde pencere yoktur, onlar yaşam alanı değil, sadece ve sadece ticaret alanlarıdır. avm`lerde nefes alamazsınız, para vermeyecekseniz bir yere oturup dinlenemezsiniz. Taksim gibi harika bir yerde, İstiklal`in ara sokaklarında dolaşarak alışveriş yapmak, pasajları keşfetmek, nefes almak, o tramvayın sesini duymak, o kalabalığın içinde yürümek, Şebnem`in "İstiklal Caddesi Kadar" şarkısını hatırlamak varken, o avm`yi kim naapsın???